(Pol Hoste, 19 maart 2008)

Dag Gunther,
Voilà, het verhaal ligt hier. In handschrift. De zaak zit prima in elkaar: De narratieve lijn verloopt symmetrisch. Wat wordt meegedeeld spiegelt zich (Viktor Donker, een Italiaanse jongeman die zijn vader nooit heeft gekend en in Italië (in het dorpje B.) is opgevoed door zijn Vlaamse moeder. Alicia Nadiani, een Vlaamse jonge vrouw die haar moeder nooit heeft gekend en in Vlaanderen (in de stad G.) is opgevoed door haar Italiaanse vader.). Mooie gespiegelde scènes en goed samenvallende puzzelstukken. (Het fotografische project van de stad G. (Transit) waar Viktor aan deelneemt en Alicia niet, maakt dat ze elkaar ontmoeten.) Uit de laatste zin van het verhaal verneemt de lezer dat beiden dezelfde moeder hebben. Dat is waar Viktor tijdens zijn werk aan het project Transit is achtergekomen. Dat is wat Alicia begrijpt tijdens de opening van de tentoonstelling. Transit, dus. Kris mag tevreden zijn. Wij ook.
Ik heb alleen nog dit weekend nodig. Zondagnacht ten laatste krijg je alles doorgestuurd. Vanuit het tweede deel van de tekst kan je dan op 26.3 naar de Italiaanse wijk. Niet om m’n verhaal te illustreren, dat heb je intussen gesnopen maar met heel de tragiek en het thema van wat ik heb gemaakt voor jou in je hoofd. Neem je tijd, dat ben je gewoon en dat blijkt niet slecht te zijn (alleen moet ik me dan wat meer haasten, maar dat hoort bij m’n generatie) en breng beelden mee die ‘Alicia’ zijn zoals de beelden die hier op tafel liggen (nogmaals dank voor de exemplaren in kleur!) ‘Viktor’ zijn. If you know what I mean. I’m sure you do.
Vriendelijke groet,
Pol